Een schril contrast

Een schril contrast (geplaats in De Swollenaer d.d. 28 juli 2014)

Of ik een column wilde schrijven. Ik had een paar dagen geleden wat woorden op papier gezet maar die tekst kan de prullenbak weer in. Niet omdat het geen goed verhaal was maar het gaf geen pas met wat er de afgelopen dagen is gebeurd. We schrijven woensdag 23 juli 2014 en het is een stralend blauwe zomerdag. Althans, zo lijkt het. Toch voelt het alsof er een onzichtbare grauwsluier over alles en iedereen heen hangt. Een gevoel van onbehagen dat niet past bij deze dag, die een onbekommerde vakantiedag zou moeten zijn. Er is een ramp gebeurd, zeg maar gerust een aanslag. Vlucht MH17, op weg naar Kuala Lumpur met aan boord mensen die op vakantie gingen, mensen die familie wilden bezoeken, mensen die op doorreis waren, werd op donderdag 17 juli 2014 boven Oekraïne uit de lucht en uit het leven geschoten. Het gevoel van verdriet, machteloosheid, onbegrip en woede die door deze aanslag omhoog kwam, was begrijpelijk. Deze emoties werden versterkt door de tv-beelden van wat er op de crashsite gebeurde en wat er niet gebeurde. De houding van de aanwezige gezaghebbers die geen menselijkheid toonden en liever oorlog wilden voeren dan hulp bieden, stuitte ons allen enorm tegen de borst. Ik kan me niet voorstellen hoe iemand zich moet voelen die een kind, familielid of vriend is verloren. Het zal enige tijd duren voordat we deze gruwelijke aanslag een plek kunnen geven. Voor sommigen zal het nog lang een open wond blijven die hopelijk door de tijd enigszins geheeld kan worden. Ik kan er nog heel veel woorden aan besteden maar ik heb denk ik genoeg gezegd. Eigenlijk is dit geen column maar mijn manier om mijn oprechte deelneming te betuigen. Woensdag was een dag van Nationale rouw in verband met de herdenking van hen die omgekomen zijn in de vliegramp MH17. Om 16:00 waren we allemaal een minuut stil. Hopelijk wordt deze stilte langzaam doorbroken door het geluid van leven. Want het leven gaat door ook al lijkt alles daar nu even in een schril contrast mee te staan. Sterkte…

De Oranjekoorts is over!

Wekenlang waren we in vervoering geraakt door het Nederlands elftal. Na de eerste poulewedstrijd tegen Spanje (5-1) kregen we weer een (oranje) kleur op onze wangen. De Van Gaal trein kwam op stoom!

In de poulefase rolden we ook over Australië en Chili heen. Toen kwam de heroïsche strijd in de achtste finale tegen Mexico in Fortaleza onder tropische omstandigheden. We wonnen van het zeer sterk spelende Mexico. Mede dankzij het acteertalent van Robben en een benutte penalty in de 94e minuut door Huntelaar denderde de Oranje trein door. Vervolgens beleefden we een zinderende kwartfinale tegen Costa Rica waar de bal er maar niet in wilde. Paal, lat en doelman stelden het verdict van Costa Rica uit. Uiteindelijk na een perfecte strafschoppen reeks van Oranje met een debuterende Tim Krul die koud van de bank was en zo even twee penalty’s stopte werden we halve finalist. We gingen collectief uit onze plaat! Van Gaal werd genialiteit toegedicht en de wereldtitel lonkte. Zou het dan toch nog kunnen gebeuren? En zouden we dan ook af kunnen rekenen met die oude WK trauma’s van 1974 en 1978 in dit tournooi? In de nacht van woensdag 9 juli 2014 op donderdag 10 juli 2014 luidde het antwoord nee!

Nederland trof Argentinië in de halve finale. Na een weinig inspirerende 90 minuten waarin Nederland de bovenliggende partij was kwam er een verlenging en vervolgens strafschoppen. Ron Vlaar nam de eerste en miste. Eh, deze zet begreep ik even niet Louis? Ik bedoel Ron Vlaar de eerste penalty? Ok, hij speelde een prima wedstrijd maar de eerste penalty laten nemen. Tja, en toen stak de penalty stress weer op en miste nota bene mijn held Wesley Sneijder en wat er daarna gebeurde deed er niet meer toe. In een paar minuten kregen we even een moodswing voor onze kiezen van heb ik jou daar. Van trots naar twijfel en van teleurgesteld naar boos en toch ook weer meevoelend met dit sympathieke team. Waarbij opgemerkt dat Dirk Kuyt, de publiekslieveling werd omdat die alle posities kon bespelen (met tomeloze inzet) waardoor Van Gaal nog beter kon schaken met zijn opstelling. Resumerend, we moeten Van Gaal en de spelers een dikke voldoende geven. Wie had dit resultaat van te voren verwacht? Toch wil ik een kleine kanttekening zetten Louis… Is jouw voorliefde voor Van Persie, die een zeer matig tournooi speelde (op de wedstrijd tegen Spanje na) ons noodlottig geworden? Had je niet wat vaker je oogappel moeten wisselen of uit de basis moeten houden om Huntelaar eerder te brengen die in bloedvorm bleek tegen Costa Rica een eerlijke kans te geven? Hadden we misschien …..ach, laat ook maar. Ok, niemand is perfect en je kwam al angstvallig in de buurt Louis.

Resumerend, ik heb een mooi WK beleefd en interessante wedstrijden en uitslagen gezien. Wat mij betreft wordt ‘die Mansschaft’ wereldkampioen. Waarom? Omdat ze nimmer despereren!

Oranje, zonder franje!

Het is alweer een tijdje gelden dat ik een blog heb geschreven.

Niet dat ik niets te melden had maar soms is spreken zilver en zwijgen goud. Er was wel genoeg om me over op te winden kan ik u vertellen. De onthullingen van Sylvie’s stiekeme seksleven bleef de media beroeren. En voormalig vriendin van Sylvie, babe Sabia waar Rafael van der Vaart het mee doet was headline nieuws in de glossy blaadjes. Ach, zolang er maar plaatjes bij de berichtgeving werden geplaatst ging het nog wel. En tot slot hebben we allerhande strandkiekjes voorbij zien komen van celebraties ‘all over the globe’, die graag hun stevig getrainde borstjes, buikjes en billen en strak getrokken gezichten wilden showen aan het nieuwsgierige voetvolk. Opwinding genoeg maar ook ergernis. Met name het heerschap Van Gaal en de manier waarop hij het Nederlands elftal klaarstoomde voor het WK. Het is maar een kleine stap van voetbalvrouw naar Oranje:-).

Ik heb me kapot geërgerd hoe Van Gaal bleef hameren op Wesley Snijders fysieke gezondheid in de voorbereiding naar het WK die helemaal ok bleek! Ook het voortrekken van Van Persie die matig presteerde als spits en telkenmale Van Gaal’s voorkeur kreeg boven bijvoorbeeld Huntelaar. Verder het geëxperimenteer op het middenveld en in de achterhoede boezemde weinig vertrouwen in. In mijn optiek was Van Gaal bezig met ego’s af te branden en zag ik weinig van een coach die bouwde aan het groepsproces. Ook de oefenpotjes tegen Ecuador en Ghana hadden wat mij betreft niet gehoeven. Kortom, in mijn WK poule op het werk ging Oranje erin de poulefase al uit.

En toen was het vrijdag 13 juni tegen Spanje (W5-1) en vervolgens Australie, Chili, Mexico en Costa Rica en zag de wereld er opeens anders uit. Oranje is favoriet en Van Gaal wordt gezien als een genie om zijn ‘nieuwe’ systeem van 5-3-2 en onvoorspelbare wissels die fantastisch uitpakten. Om maar te zwijgen van de keeperswissel in de kwartfinale tegen Costa Rica! Mensen, er is geschiedenis geschreven door Oranje en WE staan in de halve finale tegen Argentinie de dato woensdag 9 juli 2014.

Zo zien we maar weer, het kan verkeren. Net wanneer we begonnen te verzuren zijn er toch mensen die erin zijn blijven geloven. De aanhouder wint dus toch! Kuyt, Sneijder en Robben zijn daar vleesgeworden voorbeelden van. Hopelijk kan ik aanstaande zondag een vervolg column schrijven over de zegetocht van Oranje door Brazilie:-)

Ik zeg: Copa munidal de Hollanda!